alisa doedoe

Het is zo slecht nog niet bij de spoorwegen!!

Ze lijkt politiek gezien in eerste instantie een beetje rechts van het midden, maar later twijfel ik daaraan. Soit, In ieder geval is ze een degelijke, laten we zeggen, rechtsgetinte dame van ronde de vijftig. Twee volwassen kinderen , gescheiden, hertrouwd, weduwe en een rijk verleden. Veel in het buitenland gewerkt enz.

Kernwoorden? Ik concludeer: zelfstandig, krachtige uitstraling, weet wat ze wil en vooral wat ze niet wil.
We vinden elkaar via een schoolvrienden site, mailen wat met elkaar. Koetjes en kalfjes. Dan Amsterdam! Studies, woonplekken! We hebben elkaars paden uiteraard veelvuldig gekruist. Over de van Baerle, waar de Vana zat en One hour cleaning service, en PC Hooft met nog gewone buurtwinkels, zoals de visboer en de Volvo en Cadillac dealer op de hoek van de Honthorststraat, de Jan Luykenstraat enz. Je
blijkt, zoals zo velen, een wilde dame te zijn geweest. Vele vriendjes en een hoop stoute dingen gedaan. Daarna plotseling getrouwd. Zielsgelukkig. Wat een apotheose van die mooie voorafgaande periode in een nog kort leven. Geen benul van wat het leven over dertig jaar zou kunnen inhouden. Zich daar vast ook niet mee bezighouden. Of toch wel? Ja, bij nader inzien misschien wel. Strikte regels voor zichzelf makend van wat wel en niet kan in een huwelijk.
Je liefhebberijen zijn inmiddels gerijpt. Geen mens weet het wellicht, dan alleen je wederhelft. Maar die is voor het leven en een ander? Nee zeg, Kom nou! Het is ongepast voor een getrouwde vrouw om daaraan zelfs te denken en de blikken van de heren die naar je borsten keken, ontweek je. Natuurlijk je was een vrouw en die blikken deden je wel wat. Maar een reactie geven door alleen maar de blik van iemand te vangen was je te uitdagend. Tegelijkertijd word je onrustig. Het leven is toch niet alleen maar pret. Je huwelijk strandt, maar je houdt het nog jaren vol. Dan de scheiding. Even alleen en dan ineens de man, die de rest van je leven bepaalt.
Echter, ieder huisje heeft zijn kruisje. Die uitdrukking kende je. Maar het was inmiddels al in je leven gekomen, terwijl je soms nog dacht dat jij in een andere situatie zat en die uitdrukking alleen voor anderen gold.

Je hebt eigenlijk altijd gewerkt. Op allerlei niveaus. Hebt altijd de handen uit de mouwen gestoken en bleef daardoor zelfstandig. Lang niet altijd makkelijk, maar zo nu en dan neem je de vrijheid jezelf te verwennen en je was die dag met de trein naar Utrecht gegaan om daar lekker te gaan shoppen.
Een heerlijke dag was het. Lekker geluncht bij de Utrechtse vestiging van Luden, die heel wat leuker blijkt te zijn dan de vestiging in de Amsterdamse Spuistraat. In de trein terug geniet je nog even na van die welverdiende dag. Je gaat nog even verzitten en voelt dat de trein zich net weer in beweging zet.

Mag ik uw kaartje alstublieft?. Ongemerkt door je eigen mijmeringen is de conducteur binnengekomen in de verder lege eerste klas coupé. “God, ik had u niet gezien”, zeg je nog, terwijl je koortsachtig je aan een haakje tegen het raam hangende tas doorzoekt. Hij glijdt vanzelf van het haakje op je schoot. Je zoekt en zoekt, maar vindt niets in die richting. Hij blijkt uiteindelijk in je jaszak te zitten, die door je gezoek is open gevallen. Je voelt de blik van de conducteur langs je glijden, terwijl je net je benen van elkaar haalt. Als zijn ogen van je benen omhoog gaan, geeft hij het kaartje aan je terug en stopt net lang genoeg bij je open blouse om je onrustig te laten worden.

Een paar mooie donkere ogen en een glimlach kijken je aan. Je glimlacht terug en wil het kaartje aanpakken, maar je pakt per ongeluk zijn vinger erbij. Met zijn andere vingers pakt hij de jouwe en een fractie van een seconde houden jullie elkaar vast.
Sorry, zeg je, terwijl je je greep vermindert. “Ik ben met mijn gedachten heel ergens anders.” In je nerveusiteit probeer je je tas weer op te hangen en je draait je lichaam richting het raam. Je hoort slechts dat hij zegt dat hij het niet vervelend vindt om te zien wat hij ziet en terwijl je je terugdraait voel je dat je tas weer van het haakje op je schoot valt.
“Zal ik het even voor u doen?”
Zonder je antwoord af te wachten, heeft hij het hengsel van je tas al gepakt en buigt zich over je heen naar het haakje toe,
Om hem wat ruimte te geven leun je automatisch naar achteren en je ziet dat jouw hand zijn kruis omvat. Je denkt nog: Wat doe ik, maar je drift is volstrekt onverwacht vele malen sterker dan je wil.
Alsof het afgesproken is, blijft hij staan je voelt een snel groeiende erectie bij hem opkomen. Om het proces te versnellen knijp je er zachtjes in en laat de greep weer verminderen. Je andere hand maakt automatisch vaardig een riem, knoopjes en een ritssluiting los. Je hand gaat naar binnen en zoekt zijn weg. Via de bovenkant blijkt het het gemakkelijkste.
In het elastiek van zijn boxer zie je wat je ziet. Arabisch? Joods? Amerikaans?
Een opwindende geur maakt zich van je meester en je aarzelt heel even.
Je plaagt jezelf echter meer.
Als de trein vaart mindert voor de stop in het Amsterdamse Amstelstation voel je een paar handen je blouse inglijden.
Je blijft zelf ook niet afwachtend en voelt heel wat anders dan die van een vroeger vriendje. Die had meer een langwerpig netje paaseitjes waarin helemaal onderin de laatste twee nog een verwoede poging deden om niet te smelten.
Dan dit.
Je verhoogt automatisch het ritme.
Vlak voordat de trein stopt gaat zijn hevige gekreun over in een ontladende spanning en je hoort hem er tussen door iets schreeuwen.
“Ik zie overal rode en gele ballonnen” Ooooo, groene en paarse ……
Je spitst je oren.
Ballonnen?
Jaaaaa, er zitten ook oranje bij!

Als hij tot rust is gekomen, vertelt hij dat hij altijd gekleurde ballonnen ziet bij een orgasme.

Lang nadat de trein het station alweer verlaten heeft, vult je geschater nog steeds de stationshal.

Dan hoor je iemand zeggen:
Zullen we volgende week woensdag gaan eten?










: